Vorige week schreef ik dat de verpleegkundige wel 2 kuren tegelijk mocht geven,
maar ben toch heel blij dat dat niet gebeurd is;
Ben net terug uit Nottingham. Deze week samen met een vriendin naar een gezamenlijke vriendin geweest.
Eens per jaar verzinnen we een plaats ergens in Europa wat ons leuk lijkt, en dat wisselen we af met een verblijf at her place. Spreek al bijna geen Nederlands meer.
Deze keer geen AirBnB dus, maar een heul comfortabel huis boven op een heuvel met een uitzicht tot aan Verweggistan!
Het weekend voor de afmars had ik het rustig dus ik dacht: ik ga lekker wasjes draaien ( kleine wasjes, grote wasjes stop maar in de wasmaschien van Trafassi ken je die nog?) een lijstje maken dan ff strijken zodat ik op de dag van vertrek het allemaal zo in de koffer kan doen. We vliegen met FlyBe en mogen zomaar ruimbagage meenemen zonder extra te dokken; ja, dan ga ik los. Het is echt erg hoeveel potjes, crèmetjes, flesjes, pillen, vitamines, mineralen enz nodig heb om er elke dag een beetje energiek en decent bij te lopen. Helaas is het weer niet gelukt om de koffer op zondagavond ingepakt te hebben want mijn lievelingskleding was, of nog niet gewassen of hing nog te drogen. Missie wederom compleet mislukt. Het werd weer een allerlaatste moment actie. Ik heb gewoon adrenaline nodig als ik iets moet, en dat maak ik natuurlijk pas op het allerlaatste moment aan.
Ik zie naarmate ik ouder wordt, steeds duidelijker mijn patroon: op het laatst mogelijke moment treedt hoe dan ook Parkinson’s Law automatisch in werking oftewel: het werk van een taak dijt uit naar de tijd die beschikbaar is. Een waarheid als een koe want de koffer gaat gelukkig op tijd dicht. Nog even het afval dumpen in de juiste containers en klaar!
De man van mijn vriendin brengt ons naar Schiphol, hoe liefff!
Koffer inchecken, nog even met dochter M ergens gaan zitten om met de besjes wat te drinken en uit te zwaaien.
Eenmaal achter de douane, wilden we niet echt shoppen,
maar al wandelend richting de gate, gingen we toch af en toe een winkel in. We stuitten op The Museumshop van het Rijks. Mooie dingen met afbeeldingen van oa van Gogh waar je best hebberig van werd. Allerlei enorme Nijntjes gepimpt door kunstenaars, zoiets als die gekleurde koeienrage.
Kijkend naar de merchandise van Nijntje, bracht het me even terug in de tijd van de zomer van 1974: 15 jaar was ik en met mijn ouders in Spanje. Halverwege die vakantie hebben mijn ouders mij op het vliegtuig naar Nice gezet, omdat ik naar mijn vriendje ging. Zijn ouders hadden een huis in Zuid Frankrijk, en ik was van harte welkom.
Op een dag gingen we lunchen bij de oom en tante plus kids van mijn vriend.
Zij hadden in de buurt ook een huis. Ik heb de beste herinneringen aan een overheerlijke linzensalade die ik voor het eerst at, deze mensen waren overduidelijk toen al vegetarisch, lees: bewust met voedsel bezig. Het was een hele genoeglijke middag, de oom van mijn vriend was zo zoet: een vriendelijke man met een zachte stem, vooral heel bescheiden en zeer geïnteresseerd in een ander . En wie was deze man?
Hij was degene die ervoor zorgde dat ik als klein kind met een glimlach op mijn gezicht ging slapen elke avond als ik voorgelezen was. Het was namelijk DICK BRUNA!!!
Heel veel later besefte ik pas dat ik het grote voorrecht heb gehad, deze man ontmoet hebben.
We hebben niks gekocht in die shop, maar er waren veel mooie dingen die we, ook als niet toerist, graag hadden willen hebben!
Bij de gate aangekomen zijn we klaar om de polsstokssprong naar de overkant van de plas te maken.
Daar werden we al opgewacht. Op weg naar huis, werd ik al ietwat weeïg van het beroemde Engelse licht en de soort huizen.
Ik zou hier best kunnen wonen, denk ik altijd; ik romantiseer vast.
Maar hier bij onze vrienden, was het feest! Van mooie gesprekken naar oa yogales aan huis! We gingen de les meedoen. Ik deed voor de zekerheid een band om mijn haar omdat ik bang was dat als ik iets moest doen met mijn hoofd naar beneden ik misschien wel mijn pruik zou verliezen, maar zover kwam ik niet omdat ik halverwege de les een beetje misselijk werd, dus een aantal oefeningen heb ik niet meegedaan. Ik adem niet op de goeie manier; goed ademhalen vergt veel oefening, ik ben nog steeds een beginneling.
Golfen moest natuurlijk ff gebeuren.
Kan niet naar huis zonder ballen te hebben geslagen op de bakermat. Ballen slaan op de oefenbaan van de club van mijn vrienden.
Het was hartstikke leuk, en naarmate de spiertjes warmer werden, werd ik ook warmer van binnen; spelen in Engeland geeft er een extra dimensie aan: men speelt het spelletje zonder poespas; Ik herinner me dat ik met Alexander, begin jaren 80, naar zijn moeder in Twickenham ging, en ik daar ook speelde. Er hing geen enkele ‘kijk mij nou sfeer’ want het was gewoon een volkssport! Bij ons in Nederland was dat andere koek, naarmate de sport populairder werd, werd men hier en daar, snobistischer.
Op deze club, voelde de sfeer nog precies zo als in Twickenham: niet al te knappe mensen, maar o zo schattig! Een clubhuis die ze bij ons allang en breed plat zouden hebben gegooid maar het is er gewoon gezellig. Want waar draait het om in het leven? INHOUD! EN NIET DE VORM! Ik werd, bij wijze van spreken, direct verliefd op degene die achter de bar stond en ons zo lief voorzag van een natje en een droogje, en op de man in de shop die waarschijnlijk een hele goeie speler is, maar het niet uitdroeg. Maar ja, ik zal het wel weer romantiseren!
Ik werd er op dat moment in ieder geval gelukkig van.
In zo’n week is het belangrijkste dat je lekker veel kletst met elkaar,
en dat hebben we gedaan. Ondanks de uitdrukking : three is a crowd gaan wij heel goed met z’n drietjes! Van intense gesprekken, mijmerend over het leven, tot het triggeren van de sluitspieren bij de slappe lach! Ik heb daar natuurlijk helemaal geen last van, dat begrijp je wel hahaha!
We zijn naar de film geweest over het ongelofelijk trieste leven van van Gofff ( \van Gogh). Geen mens die in zijn werken geïnteresseerd was. En vaak werd hem de vraag gesteld waarom hij schilderde. ‘ Hij antwoordde steevast met: omdat ik schilder ben, en God me dat enige talent gegeven heeft.’ Men begreep er niets van, dat hij zelf niet zag dat het onooglijk was. Wat was de man eenzaam! Dat is nog een understatement.
Ik zat te denken stel……ik heb de miljoenen gewoon op de plank liggen, ik ga over tot aankoop, zou ik het kunnen verteren om een werk van hem aan de muur te hangen, wetend dat hij destijds van de honger niet te (vr) eten had, kou van binnen en van buiten heeft geleden, uit totale eenzaamheid en pure armoede. Ik denk het niet. Ik vraag me af, als Vincent nu ziet wat ze opbrengen, of hij jubelt in de hemel dat het toch gelukt is ondanks tegenwerking van zijn omgeving, of dat hij heel verdrietig is omdat men het toen gewoon niet zag.
Terwijl ik dit typ, krijg ik een idee welke van de 2 het is: natuurlijk danst hij in de hemel, wat kan een artiest nou geld schelen? Een klein beetje zou wel fijn geweest zijn.
Ik denk wel dat hij vindt dat degene die er nu zo ridicuul veel voor vraagt, en degene die het er voor ‘neerlegt’ direct opgesloten moeten worden in een gekkenhuis; hij is destijds per slot voor minder een paar keer opgenomen geweest zou hij misschien denken.
Moraal van het verhaal: Geef nooit op! Als je een passie hebt, ga er voor en luister vooral niet naar anderen, die er geen bal verstand van hebben. ( Dat zijn overigens vaak diegenen die er de heftigste mening over hebben)
Ik vond het overigens heel bijzonder dat we in de bioscoop tussen Engelsen zaten, en ik me heel trots voelde dat ze naar onze Vincent zaten te kijken.
De volgende dag waren nog niet uitgecultuurd:
Werken van David Hockney hingen in een immens oude textielfabriek in het plaatsje Saltaire.
Deze man zegt geïnspireerd te zijn geweest door van Gogh. Dat kun je inderdaad zien. Maar wat ook supergaaf was, was zijn Ipad kunst. Wij erheen! Die Ipadkunst was fantastisch! Toen ik het zag wilde ik eigenlijk direct naar huis, tekenprogammaatje downloaden en gewoon zo vrij als een vogel tekenen zoals hij! Soms zie je bijzonder nonchalante lijnen met een verbluffend resultaat!
Halverwege de expositie, gingen we even het museumrestaurant in, binnenkomend, kijk ik rond en zie een excentrieke man in zijn eentje zitten. Kijk hem aan , hij mij, ik glimlach en ineens gooit hij beide armen in de lucht en roept keihard: ‘ why do you smile at me? I don’t know you at all!’ Ik schrok me helemaal suf; dit had ik nog nooit meegemaakt. Ik zeg tegen de meisjes, ‘ kom we gaan daar zitten, kan hij mij niet zien.’ Het ging zo ongelofelijk snel dat zij het helemaal niet mee hadden gekregen. Het was ook behoorlijk lawaaierig dat niet iedereen het meekreeg. Toen we eenmaal zaten, konden we hem niet meer zien, maar wel horen. Hij bleef maar hardop in zijn eentje praten. Ben bang dat hij een klein mentaal probleempje had, dus persoonlijk moest ik het maar niet nemen.Op een gegeven moment werd het stil, toen één van mijn vriendinnen om het hoekje keek was de vreemde vogel gevlogen. Nou het was tenminste weer iets voor mijn bloggie. Deze man haalde mijn gevoel van romantiek voor de Engelsen ietsje naar beneden.
Op de terugweg vandaag, zat het vliegtuig vol met passagiers die Amsterdam onveilig gingen maken.
In het restaurant bij de gate zaten ze al aan het bier of Gin and Tonic en aan boord ging men vrolijk, lees: behoorlijk luidruchtig, ermee door.
Dus hier liep mijn liefde voor die schattige Engelsen ook een deukie op. Ik ben niet tegen een Lord opgelopen, afgelopen week, dus hoef me niet af te vragen of het Nederland of Engeland wordt.
Het was weer een hele lieve week!
As maandagmorgen moet ik eerst bloedprikken vervolgens heb ik een afspraak bij mijn oncoloog, om te horen of de bloedwaarden nog steeds goed genoeg zijn; Oftewel: verdraagt het lijf het nog? Ik was wel wat vermoeider dan normaal in de week van de laatste kuur, maar ik voel sinds einde van deze stopweek me elke dag wat meer opknappen. Als ik groen licht krijg as maandag, wordt het nr 10 van de 18! Over de bloody- f*cking helft!!
Tot volgende week vrijdag!
Liefsss xxx
Kiek Tanja 